จากใจ..

ตลอด 15...:

ตลอด 15 ปีที่สอนดนตรีมา.. การสอบสัมภาษณ์ผมจะไม่พลาดเลยที่จะป้อนคำถามว่า.. "เล่น (สมมติ) กีตาร์มาหลายปี ..เล่นดนตรีบ้างรึยัง?".

มันเป็นคำถามแบบเรียกสติ อย่างน้อยเพื่อให้เค้ารู้ตัวว่า ถ้าเค้าเรียนกับผมมันคือการเรียนดนตรีจริง ๆ ..ไม่ใช่การเรียนเครื่องดนตรี.

คำถามนี้ทำให้หลายคนเลือกจะกลับไปทบทวนตัวเอง (เพราะบางคนก็เล่นเครื่องดนตรีมาหลายปีมาก แต่ยังไม่เคยมองมุมนี้). ผมชี้ให้เห็นว่า ดนตรีไม่ใช่การไล่สเกล (แบบที่หลายผู้สอน/สถาบัน มักนิยม) ..แต่มันเป็นเรื่องของวิจารณญาณและเจตจำนง. และการประพันธ์นั้นใช้ทุกมิติเท่าที่มนุษย์จะจินตนาการไปถึง มาผ่านกระบวนการคัดสรรและกรองอย่างมีศีลธรรมและจริยธรรม ให้ตัวงานมีสนามพลังของความรู้สึกสร้างสรรค์ ไม่ใช่้การทำลาย ..นี่คือ "ศิลปะ".



จะทำอย่างไรให้ผู้บรรเลงสามารถบรรเลงดนตรีจริง ๆ ออกมาได้ในฐานะ "ศิลปิน" ..นี่คือคำถามที่สำคัญสำหรับ Musicology.
..ไม่ใช่ปล่อยให้เขาบรรเลงออกมาเพียง -เสียงของแบบฝึกหัด- ไปทั้งชีวิต ด้วยนัยยะทางระบอบอุตสาหกรรมเป็นสำคัญ.. นั่นไม่ใ่ช่ความงดงามตามอุดมคติ. มันเลี้ยงชีพได้นั้นจริงและสำคัญ.. แต่ไม่ได้เลี้ยงวิญญาณให้เิติบโต..อย่างที่ศิลปะทำได้.

'via Blog this'